بوی مشک آید چو بویم آن دو زلف مشکبار

من به قربان سر زلفی که آرد مشک بار

عید قربانست و ناچارم که جان قربان کنم

گر ز بهر عید قربانی ز من خواهد نگار

هرکه را سیمست قربانی نماید بهر عید

من که بی سیمم نمایم عید را قربان یار

یک جهان حسنست آن مه لاجرم دارم یقین

کاوکنار از من چوگیرد از جهان گیرم کنار

سرو خیزد ازکنار جوی و هر ساعت مرا

از غم آن سرو قامت جوی خیزد از کنار

روی او نورست و خویش نار و من زان نار و نور

گه فروزم همچو نور وگاه تنورم همچو نار

خط او مورست و مویش مار و من زان مار و مور

گه بدن کاهم چو مور و گه به خود پیچم چو مار

خار خار مار تار زلف او دارم به دل

بختم از آن خار زار و در دلم زان مار بار

تار زلفش زاده الله دام مکرست و فریب

ترک چشمش صابه الله مست خوابست و خمار

بر رخش گر سجده آرد زلف بس نبود عجب

سجده بر خورشید کردن هست هندو را شعار

هست رومی روی و زنگی موی از آن رو هر نفس

یا خیال روم دارم یا هوای زنگبار

بر دو مار زلف او عاشق شدم غافل ازین

کان دو مار از جان من روزی برانگیزد دمار

تا به کی قاآنی از عشق بتان گویی سخن

هرچه بت در سینه داری بشکن ابراهیم وار

دست زن بر دامن آل پیمبر تا تو را

در کنار رحمت خود پرورد پروردگار

معرفت آموز تا ناجی شوی در راه عشق

ورنه ندهد سود اگر حاجی شوی هفتاد بار

در طواف کعبهٔ دل کوش اگر جویی نجات

کز طواف کعبهٔ گل برنیاید هیچ کار

صدر و قدر ار خواهی اندر راستی کوش آنچنان

کاعتمادالدوله گشت از راستی صدرکبار

بدر عالم صدر اعظم غوث ملت غیث ملک

فخر دنیا ذخر دین کان کرم کوه وقار

هم به جسم ملک عدلش را خواص عافیت

هم به چشم فتنه پاسش را مزاج کوکنار

روز مهر او ز صحرا عنبرین خیزد نسیم

گاه خشم او ز دریا آتشین جوشد بخار

چون قضای آسمانی حکم اوبی بازگشت

چون نعیم ناگهانی جود او بی انتظار

صعوهٔ او باز صید و پشهٔ او فیل کش

روبه او شیرگیر و کبک او شاهین شکار

حمله آرد شیر شادروان او بر خصم او

راست پنداری روان دارد چو شیر مرغزار

قدرش از رفعت چو اوج چرخ ناید در نظر

جودش ازکثرت چو موج بحر ناید در شمار

ای میان خلق عالم در سرافرازی علم

چون میان سبزه زاران قد سرو جویبار

مدح اندر گوش سامع بانگ وحی جبرئیل

جودت اندر طبع سائل فیض ابر نوبهار

تا نجنبد محور کلکت نجنبد آسمان

تا نگردد توسن عزمت نگردد روزگار

آفرینش را مرادی جز تو اندر دل نبود

فضل یزدان بر مراد دل نمودش کامگار

امر تو چون نور بی رنج قدم آفاق گرد

حکم تو چون وهم بی طی زمین گیهان سپار

با سوم سطوتت حظل چکد از نوش نحل

با نسیم رحمتت سبل دمد از نیش خار

آب و آتش را بهم دادست عدلت دوستی

خواهی ار برهان قاطع نک حسام شهریار

تا نگوی کار خصمت از شرف بالا گرفت

مشت خاکی هست از آن بالا رود همچون غبار

بر سر پیکان چوبی نام عزمت گر دمند

نوک آن پیکان کند از صخرهٔ صماگذار

بر فراز موج دریا نقش حزمت گرکشند

موج دریا جاودان چون کوه ماند استوار

افتخار عالمی گر چه درون عالمی

چون روان در پیکر و دانش به مغز هوشار

نوک کلکت آن کند با چشم بدخواهان که کرد

نوک تیر تهمتن با دیدهٔ اسفندیار

دین و دولت را نشاید فرق کرد از یکدگر

بسکه بیوستست از عدلت به هم چون پود و تار

گرچه یکسر اختیار کارها با رای تست

در ولای شاه و در بخشش نداری اختیار

ورچه سررشهٔ قرار عالمی در دست تست

سیم و زر در دست فیاضت نمی گیرد قرار

تا جهان را اعتبار از گوهر مسعود تست

خواند نتواند جهان را هیچ کس بی اعتبار

تا که مغناطیس را میلیست پنهانی به طبع

کز یمین قطب گه مایل شود گاه از یسار

میل مغناطیس الطافت به هر جانب که هست

زایسر و ایمن به هرکس از یمین بخشد یسار

تا به محشر باد هر امروز تو بهتر زدی

تا قیامت باد هر امسال تو خوشتر ز پار